Schrijven met AI – hoe dan?

Geouwehoer op het internet

Ik vind schrijven leuk. Ik ben er niet per se goed in, maar dat hoeft ook niet. Je hoeft niet overal in uit te blinken om er plezier in te hebben. Dat heb ik wel moeten leren — alles moet bij mij kloppen, anders word ik onrustig.

Soms blijft iets hangen. Dan ga ik googelen, nadenken, analyseren (en dan weer nadenken of ik niet aan het overdenken ben… hallo piekerstoornis). En dan moet het eruit.

Schrijven helpt. Als ik het opschrijf, is het uit m’n hoofd. En dan kan jij zelf kiezen of je het wil lezen. Prima dus.

Soms handig, soms bemoeizuchtig – mijn band met AI

AI is superslim, supersnel en best handig. Alles gaat makkelijker. Maar als AI zo veel voor ons doet… blijven we dan zelf nog wel nadenken? Of schuiven we precies datgene aan de kant wat ons mens maakt — inclusief kronkels en domme fouten, waar soms iets moois uit komt.

Ik gebruik AI ook. Bij deze blog. Ik spring tussen mijn woorden, wat AI ervan vindt, en wat ik ‘zou moeten’ volgens SEO.

Maar ik wil geen gladde teksten waar ik alleen nog mijn naam op plak. Geen reclamepraat in dezelfde stijl als de buurvrouw. Dan zeg ik liever niks.

Het proces is belangrijker dan de perfectie

Voor mij gaat het om het proces. Zelf woorden kiezen, zinnen omgooien, twijfelen, iets weggooien en dan toch weer terughalen. Dat is frustrerend, maar ook precies waarom ik het doe.

AI kan best helpen. Het doet suggesties, denkt mee als mijn hoofd vastloopt. Maar ik kies wat blijft en wat niet.

Creativiteit zit niet in perfectie. Juist in de omwegen.

Wat SEO van me wil, en wat ik ermee doe

Tekenen? Niks voor mij. Als ik een kat teken, lijkt het op een verdwaalde croissant met ogen. Maar geef me iets bestaands — een idee, een beeld — en ik kan er wat mee. Schrijven is net zo. Iets raakt me, ik rommel ermee, en dan denk ik: ja, dit ben ik.

Soms zit ik naar een leeg scherm te staren. Ik weet wat ik wil zeggen, maar het komt er niet uit. Dan ga ik koffie halen, de afwas doen, of tegen de kat praten (die niks zegt, maar wel begrijpend kijkt). En dan ineens: poef. Niet door AI. Niet door een lijstje. Gewoon omdat ik het even liet liggen.

Van SEO snap ik weinig. Ik schrijf wat ik denk, gooi er achteraf wat zoekwoorden overheen en hoop dat Google me goedgezind is. Tot nu toe werkt het. Denk ik.

Mijn woorden vs. gladgestreken tekst

Soms schrijf ik gewoon wat ik wil zeggen. En dan zegt AI of zo’n SEO-ding:
“Maak dit actiever.”
“Gebruik concrete taal.”
“Formuleer het aantrekkelijker voor de doelgroep.”

Dan denk ik: oké. Dit is wat ik schreef — en dit is wat zij ervan zouden maken:

---

Mijn versie:
Soms staar ik naar een leeg scherm. Ik wil iets zeggen, maar het komt er niet uit. Dan ga ik koffie halen, afwassen, met de kat praten (die luistert beter dan de meeste mensen). En ineens heb ik het. Niet door AI. Gewoon doordat ik het even liet liggen.

De gladgestreken versie:
Creatief schrijven begint niet altijd direct. Soms helpt afstand nemen om ideeën te laten rijpen. Tijdens alledaagse handelingen — zoals koffiezetten of een rustmoment met mijn huisdier — ontstaan vaak de beste inzichten.

---

Zie je het verschil?
De eerste ben ik. De tweede klinkt alsof iemand in colbert met headset ‘persoonlijk schrijven’ uitlegt.

AI zonder goede input voelt alsof iemand iets over je schouder staat te fluisteren.
Mijn versie is meer: pyjama, rommelige tafel, kat op schoot.

En dat voelt beter.

Ik wil dat wat ik schrijf een beetje rommelt. Dat het niet helemaal klopt, maar wel klopt voor mij.
En als jij het leest en denkt: “Dit klinkt als Treflik”, dan is dat precies goed.

---

PS: Deze blog is niet SEO-perfect. Maar wel van mij. En als je tot hier gelezen hebt: dankjewel.